سیاستگذاری قومی در جمهوری اسلامی ایران؛ چگونگی، فرایند و عوامل مؤثر بر تدوین

سیاستگذاری  در عرصه های اجتماعی جلوه گر عقلانیت و تلاش برای هدایت جامعه و سامان دهی مناسبات اجتماعی با مرجعیت کلان قدرت مستقر است. یکی از مهم ترین عرصه های سیاستگذاری  را می بایست مدیریت تنوعات اجتماعی از جمله تنوعات قومی دانست. نوشتار حاضر با مفروض گرفتن پیوستگی های هویت اقوام ایرانی به پرسش از چگونگی فرایند سیاستگذاری  قومی در ایران می پردازد. در این راستا، پس از چارچوب بندی مفهومی سیاستگذاری  قومی در ایران، فرایند تدوین سیاست قومی و عوامل مؤثر بر آن طی چهار دوره  مشخص که سال های ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۴ را در بر می گیرند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. یافته های پژوهش نشان می دهد به رغم دستاوردهای قابل توجه، سیاستگذاری  در این عرصه عموماً تابع ادراک امنیتی از محیط داخلی و خارجی و فقدان نگرش راهبردی به سیاستگذاری  در باب اقوام ایرانی در دو دهه  نخست و ناهماهنگی در اجرای راهبردها و سیاست های کلان نظام در دهه بعدی بوده است.